Lęk wysokości: jak go przezwyciężyć?

Lęk wysokości (lęk przed znalezieniem się na wysokości i przed spadnięciem) to prawdziwa fobia (nie należy jej mylić z zawrotami głowy, które są zjawiskiem fizjologicznym). Akrofobia, bo taka jest fachowa nazwa, może się wyzwolić u cierpiącej na nią osoby na samą myśl o znalezieniu się na jakiejś wysokości.

Może wynikać z jakiegoś dawnego traumatycznego przeżycia (ryzko upadku w przepaść w okresie dzieciństwa), albo może być ona związana z brakiem równowagi między wrażeniami wzrokowymi a pochodzącymi z ucha wewnętrznego. W rzeczywistości, jeśli doświadczyliście już wiele razy tego nieprzyjemnego wrażenia zawrotów głowy, kiedy tylko staliście na stołku, oznacza to, że będziecie się ostatecznie bali wszystkich sytuacji, w których znajdziecie się na wysokości.

Konsekwencje lęku wysokości

Tak jak wszystkie fobie, strach przed wysokością wywołuje zachowania unikowe, które mogą bardzo poważnie skomplikować życie: chory unika wtedy zwiedzania pomników, które znajdują się zbyt wysoko, nie wspina się w górach, nie uprawia sportów wysokościowych (narty,

spadochroniarstwo, lotnia...), unika spotkań i rozmów z przyjaciółmi na balkonie na szóstym piętrze, ma problemy z wymianą żarówki nawet, ponieważ trzeba wspiąć się na stołek...

Zobacz również:

Przezwyciężyć akrofobię

Psychoterapie, a przede wszystkim terapie poznawczo-zachowawcze, pozwalają osiągnąć dobre rezultaty, jeśli chodzi o fobie generalnie, a lęk wysokości w szczególności. Zasadą jest skonfrontowanie się ze swoim strachem i stawienie mu czoła. Konfrontacja ta ma przebiegać stopniowo: napierw chory myśli o wysokości, następnie progresywnie zbliża się do okna, a to wszystko w towarzystwie terapeuty. Natomiast, jeśli cierpicie na lęk wysokości i myślcie, że skok na bungee uzdrowi was od ręki, to nie miejcie złudzeń. To nie działa w ten sposób.