Oksytocyna wpływa na zaangażowanie ojców i żywsze reagowanie niemowlaków

Duża ilość badań naukowych koncentruje się na właściwościach oksytocyny, ułatwiającej kobietom tworzenie więzi uczuciowych w związkach małżeńskich i relacjach rodzicielskich. Badania prowadzone przez prof. Ruth Feldman z Uniwersytetu Bar-Ilan w Izraelu, a opublikowane w nowym numerze Biological Psychiatry dowodzą, że podawanie oksytocyny ojcom ma również wpływ na ich zaangażowanie rodzicielskie. Podobne efekty obserwuje się ponadto u dzieci.

Oksytocyna jest hormonem peptydowym, neuroprzekaźnikiem, odgrywającym ważną rolę w tworzeniu się więzi międzyludzkich. Z badań wynika, że aplikowanie jej donosowo zwiększa ufność, empatię i wzajemność społeczną.

Naukowcy sprawdzali, czy podawanie oksytocyny rodzicom skutkuje pojawieniem się pewnych fizjologicznych i behawioralnych procesów, ułatwiających zaangażowanie się w proces wychowania niemowlaków. Analizowali również, czy skutki, jakie wywołuje oksytocyna w zachowaniu rodziców, mogą się przekładać na fizjologiczne i behawioralne procesy u ich dzieci.

W tym celu przeprowadzili dwukrotne obserwacje 35 mężczyzn i ich 5-miesięcznych dzieci (pierwsze po podaniu oksytocyny i drugie - po podaniu placebo).

Ojcowie, umieszczeni w odosobnionym pokoju, otrzymali aerozole do nosa, podczas gdy ich dzieci znajdowały się pod opieką w innym pomieszczeniu.

Po 40 minutach połączono ojców z dziećmi i zaangażowano w grę twarzą w twarz. Na jej podstawie można było wyciągnąć wnioski na temat rodzicielskich i dziecięcych zachowań społecznych. Poziom oksytocyny mierzono u ojców oraz niemowlaków zarówno przed, jak i kilka razy po podaniu leku.

„Odkryliśmy, że po podaniu oksytocyny wzmagają się rodzicielskie zachowania, takie jak dotyk i wzajemność, a także zachowania dziecka, polegające na przypatrywaniu się i postawie badawczej”, wyjaśniała Feldman.

„Nie powinniśmy być zaskoczeni, że więzi społeczne u rodziców płci męskiej wywołują biologiczne mechanizmy przypisywane dotąd kobietom”, komentuje prof. John Krystal, redaktor Biological Psychiatry. „Pytanie, które rodzi się z tych badań, to czy istnieje możliwość wykorzystania ‘siły’ oksytocyny do promowania zaangażowania społecznego i wychowawczego w rodzinach, które mają z tym problem”.

Zdaniem Ruth Feldmam, wyniki mają najistotniejsze znaczenie dla ewentualnego leczenia młodych osób narażonych na trudności społeczne, w tym wcześniaków, rodzeństwo dzieci z autyzmem oraz dzieci, których matki chorują na depresję, bez konieczności podawania im leków.