Chrapanie związane z zaburzeniami zachowania u dzieci?

Małe dzieci, które dużo chrapią albo mają inne problemy z oddychaniem w nocy (bezdech, chroniczne chrapanie, oddychanie przez usta, zatrzymywanie oddechu na kilka sekund), mogą być również bardziej zagrożone zaburzeniami zachowania i zaburzeniami emocjonalnymi w późniejszym życiu, stwierdza badanie zamieszczone w Pediatrics. Co więcej, badanie to nie jest pierwszym, które dochodzi do takiego wniosku.

Nie wymyśliliśmy tego powiązania, mówi główna autorka tego badania, pani Karen Bonuck z kolegium medycyny Albert Einstein College of Medicine w Nowym Jorku.

Tym bardziej, że jest to największe badanie, jakie kiedykolwiek przeprowadzono w tej kwestii: obserwacją objęto ponad 13 000 dzieci poczynając od okresu niemowlęctwa aż do 7 roku życia.

Według deklaracji rodziców, 45% badanych było wolnych od problemów z oddychaniem w ciągu nocy. Reszta z kolei miała takie objawy w okresie niemowlęctwa albo wczesnego dzieciństwa. Osiem procent obserwowanych podpadało pod kryteria tego, co zostało określone przez naukowców jako „najgorsze przypadki”. Aby znaleźć się w tej grupie „wystarczy” mieć szczyt objawów wieku 2 -3 lata, które następnie się utrzymują.

Wyniki obserwacji

Naukowcy odkryli, że dzieci z zaburzeniami oddychania w czasie snu, w jakimkolwiek okresie życia, były bardziej zagrożone pojawieniem się zaburzeń zachowania albo zaburzeń emocjonalnych (takich jak ADHD albo zaburzenia lękowe) przed ukończeniem siódmego roku życia.

Około 13,5% dzieci miało takie objawy w wieku 7 lat; w porównaniu do 8% dla  tych, które nie miały zaburzeń oddychania w czasie snu. A największe ryzyko dotyczyło oczywiście grupy „najgorsze przypadki”. Przed ukończeniem siódmego roku życia, blisko 18% dzieci z tej grupy miało zaburzenia zachowania albo zaburzenia emocjonalne.

Ważne jest również to, jak zastrzega pani Karen Bonuck, że naukowcy nie stwierdzają z całą stanowczością, że dzieci te miały bezsporne zaburzenia typu ADHD. Ich obserwacje oparły się bowiem na kwestionariuszach, które dano rodzicom do wypełniania. Być może, dzieci te później zostaną odpowiednio przebadane w kierunku właściwej diagnozy.

Co więcej, nie można też stwierdzić ze stuprocentową pewnością, że problemy z oddychaniem są bezpośrednio winne tym zaburzeniom. Ale nawet po wykluczeniu innych czynników (rasa, dochód rodziców na przykład), zaburzenia oddychania w czasie snu zdawały się mieć naprawdę silny wpływ, podkreśla pani Karen Bonuck.

Pośród dzieci z grupy „najgorsze przypadki” na przykład, nawet po wykluczeniu wszystkich innych czynników, zaburzenia oddychania w czasie snu były związane z 72-procentowym ryzykiem pojawienia się zaburzeń zachowania i zaburzeń emocjonalnych przed 7 rokiem życia.

To, co badania te odkryły to coś, co intuicyjnie wyczuwaliśmy, mówi doktor Sanjeev Kothare, dyrektor centrum Center for Pediatric Sleep Disorders w szpitalu dziecięcym Children’s Hospital Boston.

Doktor Sanjeev Kothare dodaje jeszcze, że Amerykańska Akademia Pediatryczna (AAP, American Academy of Pediatrics) już teraz zaleca, aby pediatrzy badali wszystkie dzieci w kierunku chrapania, a następnie kierowali je, jeżeli zaistnieje taka potrzeba, do centrów snu po odpowiednią diagnozę.

Czasami, za takie problemy z oddychaniem może również odpowiadać nadmiar wagi, dodaje jeszcze doktor Sanjeev Kothare. I zazwyczaj, kiedy dziecko zrzuci wagę, kończą się również zaburzenia oddychania w czasie snu.