Kiła

Czynnikiem wywołującym kiłę jest bakteria - krętek blady (Treponema pallidum). Zakażenie następuje najczęściej w czasie stosunku płciowego.

Bakterie mogą przenikać przez mikroskopijne uszkodzenia skóry. Zakażenie możliwe jest także drogą pocałunku. Natomiast używanie sztućców, szklanek lub ręcznika innej osoby nie jest pod tym względem niebezpieczne, ponieważ bakterie wywołujące kiłę bardzo szybko giną poza organizmem gospodarza.

Okres wylęgania wynosi ok. 3 tygodni, po czym w miejscu wniknięcia krętka, najczęściej na narządach płciowych, ale nie tylko, pojawia się tzw. zmiana pierwotna. Jest to niebolesne owrzodzenie o twardej podstawie i równych brzegach. Sączy się z niego surowicza wydzielina z dużą ilością krętków (a więc zakaźna!). Po około tygodniu ulegają powiększeniu okoliczne węzły chłonne, a potem i węzły odległe. Są one twarde, niebolesne, nie ulegają owrzodzeniu. Ten okres trwa do 9 tygodnia od zakażenia. W dalszym przebiegu nie leczonej kiły na skórze i błonach śluzowych pojawiają się nawracające, nie swędzące wysypki plamiste, grudkowe lub krostkowe, mają one barwę różową lub miedzianą. W fałdach ciała naskórek na powierzchni grudek ulega uszkodzeniu, grudki są sączące i przerastają. Podobnym przemianom ulegają wykwity na błonach śluzowych, np. jamy ustnej.

Zobacz również:

Po upływie 3 lat od zakażenia choroba wchodzi w fazę późną. Mogą wówczas zostać zaatakowane: układ nerwowy, układ sercowo-naczyniowy, inne narządy wewnętrzne, skóra i błony śluzowe lub choroba pozostaje w utajeniu. Te późne zmiany, zwłaszcza w układzie nerwowym lub sercowo-naczyniowym, mogą powodować trwałe uszkodzenia wyżej wymienionych układów, a nawet niebezpieczeństwo utraty życia (np. pęknięcie tętniaka aorty). Dlatego bardzo ważne jest jak najwcześniejsze rozpoznanie choroby i właściwe jej leczenie.