Kiła – przyczyny, objawy, leczenie
Kiła jest przewlekłą chorobą zakaźną przenoszoną drogą płciową, wywołaną przez krętek blady. Bardzo często w jej przebiegu można zaobserwować objawy, z którymi pacjent może zgłosić się do lekarzy różnych specjalności. Przebieg kiły charakteryzuje się występowaniem okresów objawowych i bezobjawowych.
Nasilenie objawów i przebieg zakażenia są bardzo różne u poszczególnych osób, często zależne od równocześnie istniejących chorób.
Okresy choroby
Kiłę nabytą dzieli się na wczesną (do 2 lat od zakażenia) i późną (powyżej 2 lat od zakażenia). W przebiegu kiły wczesnej występują okresy objawowe, ale także okresy wolne od zmian chorobowych.
Kiła pierwszego okresu trwa do 9 tygodnia od początku zakażenia. W tym czasie powstaje objaw pierwotny, czyli powiększają się regionalne węzły chłonne, a odczyny kiłowe stają się dodatnie. Objaw pierwotny to twardy naciek, który przekształca się potem w owrzodzenie. Następnie dochodzi do powiększenia okolicznych węzłów chłonnych, które utrzymuje się przez kilka tygodni.
Kiła drugiego okresu trwa od 9 tygodnia do 2 roku po zakażeniu. W tym czasie dochodzi do:
- wysiewu zmian chorobowych na skórze i błonach śluzowych,
- pojawienia się zmian narządowych,
- powiększenia węzłów chłonnych.
Kiła drugiego okresu wczesna charakteryzuje się zmianami skórnymi – pojawia się osutka plamista lub grudkowa. Może być wtedy jeszcze obecny gojący się objaw pierwotny. Plamki są takiej samej wielkości i kształtu (okrągły, owalny). Wykwity chorobowe można zauważyć na całym ciele. Osutka znika po 2-3 tygodniach.
Zobacz również:
Kiła drugiego okresu nawrotowa także charakteryzuje się zmianami skórnymi, które są bardzo różnorodne. Mogą pojawić się na całym ciele, ale najczęściej występują w:
- okolicy narządów płciowych i odbytu,
- skórze owłosionej głowy i na twarzy,
- skórze gładkiej i owłosionej,
- na dłoniach i stopach.
Kiła późna rozpoczyna się po upływie co najmniej 2 lat od zakażenia. Wśród wielu pacjentów kiła może mieć wieloletni i bezobjawowy przebieg. Tylko u 1/3 chorych, po wielu latach trwania choroby, rozwijają się objawy kliniczne związane ze zmianami narządowymi. Chorzy z kiłą późną nie są zakaźni, tylko kobiety ciężarne mogą być zakaźne dla płodów.
Kiłę późną utajoną rozpoznaje się u chorych, u których zakażenia trwa powyżej 2 lat, pomimo braku zmian narządowych o etiologii kiłowej. Jedynym dowodem choroby są wtedy wyniki serologicznych odczynów kiłowych.
Objawy kiły późnej objawowej pojawiają się dopiero po 5-10 latach trwania choroby. W niektórych przypadkach rozwijają się one wcześniej, a nawet istnieją z objawami kiły drugiego okresu. Zmiany mogą powstać we wszystkich układach i narządach. Najczęściej ten okres choroby dotyczy układu nerwowego i sercowo-naczyniowego.
Jak wygląda leczenie?
Popularną metodą jest leczenie penicyliną podawaną parenteralnie u pacjentów z chorobami alergicznymi lub reakcją uczuleniową w wywiadzie. W kile pierwszego okresu stosuje się penicylinę prokainową w jednorazowej dawce dobowej 1 200 000j. przez 20 dni, a w kile drugiego okresu i utajonej wczesnej – przez 30 dni. Lekarz rozpoznający kiłę ma obowiązek:
- zastosować terapię odpowiednią do postaci choroby,
- objąć chorego kontrolą po leczeniu,
- zgłosić zachorowanie do Centralnej Kartoteki Chorych Wenerycznie,
- objąć badaniami i leczeniem profilaktycznym partnerów seksualnych,
- przeprowadzić badania dotyczące innych chorób wenerycznych.
Pamiętajmy o własnej profilaktyce. Dbajmy o higienę osobistą i unikajmy przypadkowych kontaktów seksualnych. Prezerwatywy zmniejszają ryzyko zachorowania, ale nie zapobiegają zakażeniu. Kobiety w ciąży nie powinny zapominać o badaniach profilaktycznych. Nieraz jedynym skutecznym rozwiązaniem jest abstynencja od aktywności seksualnej. Pamiętajmy także o tym, że wszyscy chorzy na kiłę, powinni także poddać się badaniom HIV.
Autor:
Julia Płaneta
Komentarze do: Kiła – przyczyny, objawy, leczenie