Cukrzyca typu 2: możliwie ochronne czynniki we krwi

Badacze z kolegium medycyny Albert Einstein College of Medicine uniwersytetu Yeshiva University, we współpracy z badaczami z projektu Nurses' Health Study, wykazali, że niektóre proteiny stwierdzane we krwi są związane z większą redukcją ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2, nawet całą dekadę później. Badanie to ukazało się w przeglądzie specjalistycznym Diabetes, w wersji on line.

Czy przyczyni się do stworzenia nowych terapii przeciwko cukrzycy? To się jeszcze okaże.

Proteiny, o których mowa, są częścią tak zwanej osi IGF. Oś IGF, czyli insulin-like growth factor-1, (IGF-1), została tak nazwana, ponieważ jej biologiczne efekty są podobne do efektów insuliny. A insulina jest hormonem regulującym poziom glukozy we krwi. 

Aczkolwiek, oś IGF ma większy wpływ na wzrost komórek niż insulina.

Badacze przyjrzeli się również poziomom różnych protein, które są znane z tego, iż są proteinami wiążącymi IGF (IGFBPs, IGF binding proteins), co może mieć silne działanie, niezależne od IGF-1.

Badacze mieli jedną hipotezę: oś IGF może wpływać na ryzyko zachorowania na cukrzycę, a ideę tę wparły badnia laboratoryjne oraz prace przeprowadzone na myszach, a także kilka badań przeprowadzonych na ludziach.

Aczkolwiek, obecne badanie jest pierwszym, szerokim, prospektywnym śledztwem nad wieloma składnikami osi IGF, a także nad ryzykiem zachorowania na cukrzycę.

Współautor tego badania, doktor Howard Strickler, profesor epidemiologii i zdrowia populacji na Albert Einstein College of Medicine, wyjaśnia: przeanalizowaliśmy poziomy IGF-1, IGFBP-1, IGFBP-2, oraz IGFBP-3 we krwi pobranej od 742 kobiet w badaniu Nurses' Health Study. Kobiety te rok później zachorowały na cukrzycę typu 2. Próbki te zostały porównane z krwią podobnej liczby kobiet z tego badania, które nie miały cukrzycy.

Żadna z tych kobiet nie miała objawów choroby w momencie pobierania krwi. Średni czas między pobraniem tych próbek a początkiem cukrzycy wynosił 9 lat.

Każdy ze składników osi IGF, czyli IGF-1 oraz IGFBP-1, IGFBP-2, oraz IGFBP-3, miały znaczące niezależne powiązanie z ryzykiem cukrzycy. Najbardziej zauważalne powiązanie dotyczyło jednak IGFBP-1 i IGFBP-2.

Kobiety, które miały najwyższe poziomy IGFBP-1 były również trzykrotnie mniej zagrożone cukrzycą; kobiety z najwyższymi poziomami IGFBP-2, były również ponad pięć razy mniej zagrożone rozwojem cukrzycy.

Doktor Howard Strickler wyjaśnia: nasze dane dostarczają bardzo ważny dowód na to, że proteiny osi IGF mogą odgrywać bardzo znaczącą rolę w rozwoju cukrzycy typu 2.

Co więcej, badania te mają również potencjalnie kliniczne impliakacje. Przede wszystkim proteiny osi IGF mogą pomóc w określaniu ludzi, którzy mogą być zagrożeni cukrzycą.

Na przykład, mówi doktor Howard Strickler, wiemy, że otyłość jest wielkim czynnikiem ryzyka dla cukrzycy. Ale niektórzy ludzie z nadwagą nie chorują na cukrzycę, podczas gdy chorują na nią niektórzy szczupli ludzie. Jeżeli nasze badania się potwierdzą, będą mogły pomóc lekarzom w dokładym determinowaniu kto dokładnie  jest zagrożony, a kto nie.

Proteiny te również mogą pomóc opracować nowe terapie, które posłużą do zapobiegania albo leczenia cukrzycy. Aczkolwiek, jeszcze jest za wcześnie, aby stosować te odkrycia w praktyce klinicznej. Proteiny osi IGF mają również inne działania, niektóre z tych działań są korzystne, a inne nie.

Musimy dowiedzieć się więcej na temat powiązania osi IGF z cukrzycą, zanim zaczniemy zalecać ludziom testy w kierunku tych protein. Nie wiemy jeszcze dokładnie w jaki sposób proteinowa oś IGF pomóc ludziom w kontroli cukrzycy, podsumowuje profesor Howard Strickler.