Walcz lub uciekaj: brutalne nastolatki mogą iść śladem swoich rodziców

Podczas gdy 3-latek naśladuje złe nawyki swoich rodziców, powszechnie uważa się to za słodkie. Jednak, gdy w ten sam sposób postępuje nastolatek, nikomu już nie jest do śmiechu.

Według badań przedstawionych w niedzielę 29 kwietnia na dorocznym spotkaniu Akademickiego Towarzystwa Pediatrycznego w Bostonie, nastolatkowie, którzy biorą udział w bójkach, zazwyczaj czerpią wzorce zachowania z obserwacji swych dorosłych krewnych. Mogą również pochodzić z rodzin, w których rodzice mają skłonność do agresji.

 

„Rodzice i inni dorośli członkowie rodziny mają istotny wpływ na stosunek młodzieży do walk”, mówi Rashmi Shetgiri, MD, FAAP, główny pomysłodawca badania. „Działania zapobiegające agresji, powinny angażować zarówno rodziców, jak i nastolatków”.

 

Dr Shetgiri, asystent profesora pediatrii z Centrum Medycznego Uniwersytetu w południowo-zachodnim Teksasie i Dziecięcego Centrum Medycznego w Dallas, wraz ze współpracownikami zebrali 65-ciu uczniów ze szkoły średniej i gimnazjum oraz podzielili ich na 12 grup fokusowych w celu przedyskutowania skąd się bierze przemoc wśród młodzieży oraz jak jej zapobiec. Grupy były dzielone na podstawie rasy/pochodzenia etnicznego oraz ze względu na to, czy uczniowie się biją, czy nie, co oświadczali w aplikacji przed badaniem.

 

Dyskusje wykazały, że rodzicielska postawa wobec bijatyk oraz agresywne wzorce zachowania przekazywane przez rodziców wpływają na walki wśród młodych. Stosunek rodziny może uchronić ich dzieci od walecznej postawy. Przykładowo, wielu latynoskich nastolatków zauważyło, że rodzice darowali im walkę tylko wtedy, kiedy ci zostali zaatakowani. Powiedzieli również, że niechęć do ranienia czy zawstydzania rodziców mogłaby ich powstrzymać przed bójkami.

 

Rówieśnicy również mogą mieć pozytywny lub negatywny wpływ na młodzieńcze walki poprzez stwarzanie sytuacji oraz zachęcanie do przemocy. 

 

Konwersacje również wyjawiły, że nastolatki, które nie chcą się bić, starają się unikać bezpośredniej konfrontacji poprzez odchodzenie na bok, ignorowanie zaczepek czy żartowanie w celu rozładowania napięcia. Natomiast młodzież skłonna do bijatyk przyznaje, że nie jest w stanie zignorować obraźliwych tekstów rzucanych pod swym adresem oraz, że wiedzą w jaki sposób rozwiązać taki konflikt.

 

Uczniowie zaproponowali, aby potencjalne działania na rzecz agresywnej młodzieży zawierały szkolenia jak radzić sobie ze stresem i gniewem oraz aby były prowadzone przez młodych dorosłych, którzy wyzbyli się przemocy. Dodatkowo doktorzy mogliby uświadamiać młodzież na temat konsekwencji bijatyk.

 

„Nasze badania wykazały, że istnieją różnice pomiędzy chłopcami i dziewczynami oraz rasowymi/etnicznymi grupami pod względem zachowania wobec zagrożenia walką”, podsumował dr Shetgiri. „Są to istotne informacje dla programów przeciwdziałających przemocy wśród nastolatków oraz dla sposobu prowadzenia zajęć z agresywną młodzieżą.”