Toksokaroza

Toksokarozę u ludzi wywołują nicienie: glista psia i glista kocia (Toxocara cati, Toxocara canis), które żyją w jelicie cienkim zwierząt z rodziny psowatych, np. psy, wilki, lisy. W organizmie człowieka nicienie te nie osiągają dojrzałości i nie rozmnażają się. Larwy u ludzi przeżywają nawet do 10 lat.

Człowiek zaraża się przez kontakt z ziemią zawierającą zapłodnione jaja wydalane przez młode zwierzęta, głównie psy i koty. Do zarażenia dochodzi przez jamę ustną i jest to zarażenie wieloogniskowe. Po połknięciu jaja, w początkowym odcinku jelita cienkiego dochodzi do wylęgu larw, które wnikają przez ścianę jelit do naczyń krwionośnych. Następnie larwy te wędrują wraz krwią. Gdy naczynie krwionośne w swojej średnicy jest mniejsze od larwy, pasożyty te przebijają się przez ścianki naczyń i wnikają do przylegających do nich tkanek. Wtedy larwy zagnieżdżają się w tkankach, a wokół nich powstają ziarniniaki. Larwy zazwyczaj osiągają wątrobę, gdzie większość z nich pozostaje i obumiera. Niektóre larwy mogą dotrzeć do płuc i mięśni, a nawet do mózgu i gałek ocznych.

Zobacz również:

Przebieg toksokarozy zależy od nasilenia inwazji pasożytów, ich lokalizacji w ustroju oraz stanem odporności żywiciela: toksokaroza może czasami więc przebiegać bez objawów lub z różnorakimi objawami wielonarządowymi o różnym nasileniu.

Najczęstsze postaci toksokarozy to postać trzewna, postać oczna lub postać mózgowa. Początkowy okres intensywnej inwazji pasożytów może objawiać się wysoką gorączką, powiększeniem wątroby, bólem brzucha, niestrawnością. Są przypadki zapalenia płuc i występowania ognisk zapalnych w mózgu i gałce ocznej, które powodują zaburzenia wzroku, a nawet utratę wzroku w zajętym oku. Przewlekła infekcja objawia się nawracającymi bólami głowy, zaburzeniami równowagi i zapaleniem węzłów chłonnych.

Leczenie: należy do lekarza, w specjalistycznych ośrodkach. Zaniedbana choroba grozi poważnymi konsekwencjami, np. nieodwracalnym uszkodzeniem tkanek, które zostały zaatakowane przez larwy. Nieleczona toksokaroza, w przypadku postaci ocznej, może spowodować utratę widzenia.