Zatrucie bieluniem
Bieluń dziędzierzawa jest to jednoroczna roślina o charakterystycznym, nieprzyjemnym zapachu. Rośnie głównie w ruderach, śmietnikach i ogrodach. Kwitnie od czerwca do października i owocują sierpnia do przymrozków. Roślina osiąga wysokość do 1 metra, a ze względu na swój atrakcyjny wygląd jest chętnie hodowana w ogrodach i domach.
Bieluń dziędzierzawa należy do roślin silnie toksycznych. Cała roślina jest trująca, a w szczególności nasiona. Zatrucie wywołane jest głównie przez L-hioscyjamina. Liście bielunia stosowane są w dychawicy oskrzelowej w postaci papierosów, tytoniu i proszku do palenia.
Bieluń stosowano kiedyś przy konwulsjach, neuralgiach, gośćcu oraz jako lek na kaszel i kolkę nerkową. Jednak obecnie zaprzestano stosowania tego surowca oraz jego przetworów ze względu na niewystarczająco udowodnioną skuteczność oraz wysokie ryzyko nadużywania i narkomanii.
Do zatruć dochodzi najczęściej przypadkowo. Głównie u dzieci, które żują i połykają nasiona. Zatrucia są także dość częste u młodzieży szukającej wrażeń z eksperymentów psychodelicznych. Młodzież nieraz traktuje bielunia jako darmowy i legalny środek halucynogenny.
Zobacz również:
Bieluń działa pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy oraz porażająco na obwodowy układ przywspółczulny. Efektem tego jest silne pobudzenie. Faza pobudzenia poprzedzona jest stanami śpiączkowymi.
Objawy zatrucia:
- sucha i przekrwiona skóra
- wysypka lub wykwity
- zaburzenia perystaltyki przewodu pokarmowego
- tachykardia
- przyspieszony oddech
- parcie na pęcherz
- suchość gardła oraz problemy z przełykaniem
- wzrost temperatury ciała
- napady silnego kaszlu
- zahamowanie czynności wydzielniczej błon śluzowych nosa i oskrzeli
- wychłodzenie kończyn
- narkotyczny sen, w trakcie którego może nastąpić zgon wskutek porażenia ośrodka oddechowego w rdzeniu przedłużonym
Leczenie polega przede wszystkim na wykonaniu płukania żołądka i podaniu siarczanu sodowego. Jest to jednak bardzo trudne ze względu na suche i zaciśnięte gardło. Konieczne jest ponadto uzupełnienie niedoborów płynów i elektrolitów. Ze względu na skłonność do zatrzymania moczu, wskazane jest ponadto założenie pacjentowi cewnika.