Zaburzenia lękowe, w którym to terminie mieszczą się tak różne dolegliwości jak fobia społeczna i zaburzenia stresu pourazowego (post-traumatic stress disorder, PTSD), są najpowszechniejszą chorobą psychiczną w Stanach Zjednoczonych.
Badania przeprowadzone na myszach, przez naukowców z uniwersystetu University of Chicago, sugerują, że istnieje powiązanie między genem, który koduje GLO1 (Glyoxylase 1, glyoksylaza 1), a większym niepokojem.
Aczkolwiek, mechanizmy leżące za tym powiązaniem pozostają niejasne.
Normalnym zadaniem GLO1 jest rozkładanie cytotoksycznych podproduków glikolizy, czyli jest to funkcja, która niekoniecznie ma oczywiste powiązanie z lękiem.
Doktor Margaret Distler oraz jej współpracownicy z University of Chicago zaczęli się zastanawiać, czy podstawowy, pierwotny substrat GLO1, czyli metyloglioksal, może mieć nieudokumentowane do tej pory neurlogiczne działanie.
Zobacz również:
Posługując się więc modelem myszy laboratoryjnej, badacze amerykańscy wykazali, że metyloglioksal symuluje aktywność receptorów GABAA, które są neuronowymi receptorami odpowiadającymi na neuroprzekaźniki.
Leki farmaceutyczne, które namierzają receptory GABAA, są głównymi środkami używanymi w leczeniu zaburzeń lękowych. A to badanie dostarcza definitywny dowód na istnienie funkcjonalnego powiązania między aktywnością GLO1 oraz niepokojem.
Zespół naukowców z University of Chicago wykazał, że inhibicja GLO1 u myszy laboratoryjnych zredukowała zaburzenia lękowe. A to sugeruje, że GLO1 jest potencjalnym nowym celem terapii u ludzi.
Odkrycia te będą miały ważne kliniczne implikacje, nie tylko dla zaburzeń lękowych, ale również dla innych chorób centralnego układu nerwowego, które mogą mieć powiązania z genem kodującym GLO1. Badacze mówią tutaj przede wszystkim o schizofrenii, o zaburzeniach afektywnych, a nawet o autyzmie.
Komentarze do: Powiązanie między zaburzeniami lękowymi a komórkowym metabolizmem