Operacja mózgu może leczyć zaburzenia obsesyjno-kompulsywne?

Większość ludzi z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi jest w stanie opanować swoje objawy poprzez psychoterapię oraz lekarstwa. Ale w przypadku niektórych, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne przejmują kontrolę nad całym ich życiem. Niektórzy z nich zwracają się o pomoc do chirurgów i do operacji mózgu. A teraz, badania pokazują, czy taka strategia naprawdę może działać.

Badanie, o którym mowa, objęło obserwacją 63 dorosłe osoby, które przeszły operację zwaną obustronną przednią cingulotomią, w szpitalu Massachusetts General Hospital, w latach 1989 – 2010. Pięćdziesiąt dziewięć z tych osób było długoterminowo obserwowanych.

Co się okazało? Połowa z tych pacjentów doświadczyła naprawdę znaczącej poprawy objawów swoich zaburzeń, czyli ponad 35% poprawy w skali zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, którą posługują się naukowcy.

Doktor Sumer Sheth, szef wydziału neurochirurgii w szpitalu Massachusetts General Hospital mówi: pacjenci ci, którzy całkowicie nie odpowiadali na żadne lekarstwo i na żadną terapię behawioralną, przez całe lata, a nawet przez całe dekady byli kompletnie pozbawieni możliwości normalego funkcjonowania w społeczeństwie.

Pacjenci, którzy odpowiedzieli na terapię, w dalszym ciągu zażywają lekarstwa i w dalszym ciągu chodzą na terapię behawioralną, ale to właściwie robi wielką różnicę. Są oni w stanie przestać myć ręce, przestać sprawdzać, czy zamknęli drzwi i gaz, przestać gromadzić niepotrzebne rzeczy, czyli wszystkie te objawy, które dotyczyły ich wcześniej, mówi doktor Sumer Sheth. Są oni w stanie prowadzić normalne życie.

Badanie to zostało zaprezentowane na corocznym spotkaniu amerykańskiego towarzystwa neurochirurgicznego, American Association of Neurological Surgeons, w Miami.

Ludzie z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi mają nawracające, denerwujące myśli, które prowadzą ich do wykonywania powtarzających zachowań bądź rytuałów. W ten spsób, ludzie ci próbują uspokoić swój niepokój.

Jak podaje narodowy instytut zdrowia umysłowego, National Institute of Mental Health w Stanach Zjednoczonych, jedna osoba na 100 w Ameryce ma zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, w ciężkich przypadkach, mogą przejąć kontrolę nad całym dniem, mówi profesor Kiara Timpano z wydziału psychologii uniwersytetu University of Miami, która pracuje z pacjentami dotkniętymi zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi.

To prawdziwa tortura, mówi profesor Kiara Timpano. Samo mycie rąk albo branie prysznica, czyli rytuały mycia, może takiej osobie zająć sześć godzin, a nawet cały dzień.

Pierwszą linią terapii zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych to terapia poprzez kontakt. Leki obejmują specyfiki z klasy SSRIs (selective serotonin reuptake inhibitors). Zdaniem ekspertów, w mniej więcej jednej czwartej przypadków, strategie te nie działają.

Opcje neurochirurgiczne obejmują operację nożem gamma oraz głęboką stymulację mózgową, tak samo jak i cingulotomię. Ale potencjalni kandydaci do tych opcji muszą przejść przez bardzo rygorystyczne badania, mówi doktor Sumer Sheth.

Zarówno doktor Sumer Sheth, jak i profesor Kiara Timpano podkreślają fakt, że kandydaci do operacji chirurgicznej w tym badaniu nie odpowiedzieli na terapie lekami, ani na terapie behawioralne, i zostali ocenieni przez komisję multidycyplinarną.

Większość pacjentów, którzy przechodzą przez obustronną przednią cingulotomię, nie doświadcza żadnych komplikacji, dodaje jeszcze doktor Sumer Sheth.

W tym badaniu, trzech pacjentów zapadło na abulię, czyli na zaburzenie, które oznacza problemy z interakcjami oraz brak reakcji. Abulia ta trwała zaledwie kilka dni.

Jeden pacjent doznał wstrząsów, które wymagały leków. Inny pacjent miał infekcję.

Najgorsze jest to, że dwóch pacjentów popełniło samobójstwo po przeprowadzeniu procedury: jeden kilka tygodni po operacji, drugi cały rok później.

Doktor Sumer Sheth podkreśla, że w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, pacjenci są monitorowani również w kierunku depresji. Ci pacjenci bowiem bardzo często cierpią również na ciężką depresję.

Badanie w dalszym ciągu trwa, a zespół naukowców stale obserwuje pacjentów, którzy pochodzą z całego świata.

Profesor Kiara Timpano mówi: uważam, że to ważne, iż ekipa ta prowadzi badania na dość szerokiej grupie pacjentów. Dzięki temu zobaczymy jak sobie radzą na dłuższą metę ludzie, którzy przeszli obustronną przednią cingulotomię.