Bóle głowy, otępienia, paraliże - kręgosłup szyjny?

michal92

Witam.

Oto historia moich dolegliwości. Na wstępie tylko wspomnę, że miałem skrzywienie kręgosłupa od dziecka - skutek krótszej lewej nogi. W 2012 r oddając krew omdlałem prawie, szybko mi pomógł personel. Wszystko było ok. Po tygodniu ponowne uczucie "odpływania". Już nie przeszło, zmieniło się w otępienie, derealizację, wszechobecne bóle głowy o różnym i przeostrym charakterze. Do tego zaburzenia równowagi, wielkie szumy uszne. Zaczęła się diagnoza:
- wykryto glistę ludzką, kilkakrotnie i kilkakrotnie przyjmowałem lek,
- lipiec 2012 MRI głowy z kontrastem, wszystko w normie (byłem pewien guza, nie wiedziałem że istnieje takie cierpienie), neurolog przepisał Lucetam i Zomiren. Wszak miałem pewne lęki. Muszę przyznać, że Zomiren pomagał na ten dziwny szybszy oddech i na przeogromny ból w potylicy - jakby "bolał" mnie układ nerwowy (!),
- grudzień 2012: RTG kręgosłupa szyjnego - trzypoziomowa dyskopatia szyjna między kręgami c3-c4,c4-c5,c5-c6. inne badania: echo serca, usg jamy brzusznej, RTG klatki - w normie. Holter wykazał bradykardię: średnie tętno ok 50, w nocy najniższe tętno 36.
- bóle nie mijają, mają piekący charakter, boli mnie skroń, czasem potylica, POJAWIAJĄ SIĘ KROPKI I PASKI przed oczami. neurolog kieruje na angioTK. Wynik: lejek Saltzmanna w odejściu lewej tętnicy ocznej. Prawa ICA w odcinku zewn.czaszkowym tworzy pętlę.
Wg neurochirurga, zapoznanego z opisem i obrazem badania, to żadne zagrożenie. Mroczki, paski, stają się jednak co raz bardziej uciążliwe. Dochodzą uderzenia zimna, a bóle głowy i szumy uszne powstają co raz silniej przy wysiłku fizycznym, jakimkolwiek - to bardzo ważne.

Nie pisałbym tutaj, gdyby nie najgorsze: 5 maja br. trafiłem na pogotowie z bólem głowy i klatki. Tam wykonano TK głowy - w normie, RTG klatki - w normie. EKG to samo. Szeroka morfologia - również.
Na drugi dzień - najgorsze co możliwe, czyli otępienie.. Ścisk w potylicy, każdego dnia co raz większy - kurczył mi aż nogi podczas spaceru. Zamieniało się to w co raz dłuższe dni derealizacji. Wysłano mnie do psychiatry - dostałem Setaloft, na niby obniżony nastrój, gdzie kocham życie i jestem szczęśliwy, z rozpoznaniem nerwicy. Po 2 dniach zmiana na Cital. Wszystko ok, biorę, ale jest co raz gorzej. Nie mogę jeść, spać, ŻYĆ - od ścisku w potylicy. W niej upatruję całego zamieszania. Do tego ciągły szum w uszach, koszmary i realne sny - prawdopodobnie od Citalu.
Lekarz dał Tranxene doraźnie. Pomógł tylko jeden dzień, ograniczył dolegliwości somatyczne. Zaczęły postępować jednak inne dolegliwości: brak orientacji w terenie, niewiedza w którą stronę iść, niemożność swobodnego wypowiedzenia się, napięcie kończyn, bardzo częste mroczki, tzn przeźroczyste, wyraźne paski przed oczami lub czarna kropka. W ostatnich dniach doszły poranne paraliże - nie mogłem ruszyć ciałem, a potem drżałem. Piekło. Zapominam też ludzi, mam zaburzenia tożsamości. To wszystko od bólu głowy w potylicy.

Co zrobić? To zamieniło się w piekło. Nie wierzę do końca w scenariusz nerwicy, bo mimo brania lekow miesiąc, nic się nie zmieniło, a psychiatra (nawet dwóch) jest bardzo dobry i ceniony. OK, gdyby się nic nie zmieniło, dałbym więcej czasu. Problem w tym, że się pogarsza. To doprowadza mnie do najgorszych myśli. Proszę o pomoc. Mieszkam w Warszawie. Co zrobić? Przebadać się na boreliozę? Sam lekarz stwierdził, że nawet jeśli to nerwica, to "bardzo ciekawy" przypadek. Pomaga mi teraz tylko Lorafen, staram się go brać z głową. Gdyby nie on, nie mógł normalnie siedzieć i pisać.

Pasta · Wysłany: Sro Cze 25, 2014 1:40 pm Temat postu:

To bardzo ciężka sytuacja... na pewno kolejne badania nie powinny nie pomóc, im więcej wiedzy tym lepiej, tak mi się przynajmniej wydaje. Jeżeli to faktycznie nerwica to musisz z nią walczyć, jeżeli to coś innego to musisz się dowiedzieć co, nie poddawaj się i nie myśl w najgorszej kategorii, są ludzie, którzy walczą do upadłego i wygrywają! Najgorsze choroby! Chociaż domyślam się, jak bardzo Ci ciężko ;/ nie wiem jak pomóc a chciałabym... a może to coś związanego z neurologią i bezpośrednio z mózgiem, może tam jest problem? Nie wiem już, starma się strzelać. Wiem jedno, musisz szukać dalej odpowiedzi, nie myśleć źle tylko o tym, by się podleczyć!

michal92 · Wysłany: Sro Cze 25, 2014 5:43 pm Temat postu:

Dzięki za odpowiedź i wsparcie.. To bardzo ważne dla mnie Wink

na razie dalej próbuję wariantu z nerwicą i przyjmuję leki. Skoro Lorafen (lek przeciwlękowy) pomaga, tzn. znosi mi część objawów, to coś jest na rzeczy..

Z drugiej strony niepokoi mnie, że głowa zawsze bolała bardziej przy wysiłku. Badał mnie najlepszy neurochirurg w Polsce i mówił, że jest ok, poza tym że dziwne, że mam mroczki, tak urozmaicone bóle głowy itd. No cóż.. Modlę się o uzdrowienie, na pewno w tym odnajduję siłę. Walczę jak lew o te zdrowie, aż lekarze mają mnie dosyć.. Wink

Wierzę, że będzie dobrze. Bardzo martwią mnie jednak te "paraliże" myślowe, ruchowe, zastygam jakby. To bardzo dziwny objaw. Nie przeżyłem traumy jakiejś, rzeczy patrzeć się i wpadać w trans..

Jeśli ktoś jest w stanie mi pomóc, bardzo proszę o pomoc lub wiadomość: 507 681 960.

Pasta · Wysłany: Czw Cze 26, 2014 10:11 am Temat postu:

Heh, aż mi się minka uśmiechnęła po tym zdaniu "aż lekarze mnie mają dość", to bardzo budujące, motywujące i aż wstydliwe dla osób, których codziennym problemem jest 30 minutowe stanie w korkach, czy źle dobrany cień do oczu ;| Bardzo fajnie że walczysz, niestety ta walka jest trudna i jak widać, tylko naprawdę specjaliści mogą Ci pomóc no i oczywiście Ty sam.

Widać, że coś jest na rzeczy z tą nerwicą... dobrze, że leki pomagają Ci chociaż normalnie funkcjonowac, to już dużo, przynajmniej możesz się zastanowić co dalej robić, a nie tylko cierpisz... Być może to barzdo zaawansowana nerwica, jakieś silne stadium i dlatego takie objawy są mocne... trudno powiedzieć bo specjalistką w tej dziedzinie nie jestem ;/ i chyba nie ma dużo takich osób... a może ktoś się znajdzie, wierze, że tak będzie Wink

michal92 · Wysłany: Czw Cze 26, 2014 1:26 pm Temat postu:

najgorsze są zaburzenia świadomości - to nie należy niestety do typowych objawów nerwicy. Mam to od 1,5 mies. To doprowadza wręcz do płaczu i rozpaczy, bo jak żyć, kiedy bliskich trudno poznać.. Wiele we mnie siły i chęci do życia, ale jest ciężko. Wczoraj biegałem i nagle nie wiedział jak... biegać (?!) Totalna rozsypka, brak wszelkiej koordynacji. Teraz zmęczenie mięśniowe, stawowe, rano też te zaburzenia, sny nie wiadomo jakie.. koszmar przy tym co mam brzmi jak komedia. Dziękuję za wsparcie i bardzo proszę o kontakt wszystkich, którzy przechodzili cokolwiek podobnego lub mogą pomóc jakkolwiek! Z góry dziękuję..