To mój przypadek..

mam 14 lat aleprzezylam juz nie wiecej niz niejeden dorosly czlowiek...to co tu czytam ,moglo by praktycznie wychodzic z mych ust bo prawie kazde slowo sie zgadza z moim przypadkiem...:( nienawidze tego!!! ukrywam to i wiem ze bardzo zle robie ale nie mam zamieru tego zmieniac bo i tak jestem za gruba ale fakt to co tu piszecie jest prawda bo czuje ze z wiekeim mi przejdzie...bo oglonie z pozoru jestem zawsze usmiechnieta,bardzo dojrzala fizycznie i psychicznie dziewczyna jak na swoj wiek :P mialabym tu duzo do powiedzenia ale wlasnie jest ten problem ze nawet nie chce o tym myslec bo i tak juz mam za duzo problemow i stresow w glowie wiec najlepiej chcialabym o niczym nie myslec zamiast rozdrapywac rany...jest mi cezko...wiem ze to moze brzmiec smiesznie bo jestem taka mloda ale moze przez to ze trzymam sie ze straszym towarzystwem i szybciej sie rozwinelam,dojrzalam i mam powazne poglady ...no i znowu to mam oslabiona koncentracje i juz nie moge sobie przypomniec co chcialam napisac. wiem ze mysleicie sobie teraz o mnie ze jestem mloda,zbuntowana i snobistyczna...ale wcale tak nie jest,a nie mam co pisac bo naprawde wystarczy powiedziec ze jest to straszne,ze nie myslisz o niczym innym bezwzgledu co robisz i ze...sprawia mi to bol i ze potem juz tego nawet nie trzeba wymuszac bo to wychodzi samo z siebie...:( czasami nawet nie chce ale moj mozg sam juz mysli :chce mi sie żygać i mam non stop odruchy wymiotne....gdyby moi rodzice sie dowiedzieli to nie wiem co bym zrobial