Nie wiem co mi jest??

[aqua 83]

Nie wiem co mi jest, nie wiem co to za choroba, ciagle czuje strach przed np pojsciem na uczelnie, zawieraniem znajomosci, zalatwieniem spraw w banku, to jest tak ze drza mi rece, poca sie, czuje silny bol brzucha najczesciej musze do kibla, nie moge jesc, zawsze wtedy kiedy rozmawiam z innymi czuje sie nie pewna siebie jako osoby, czuje ze ludzie mnie oceniaja, negatywnie, zamiast skupic sie na rozmowie skupiam sie na sobie jak stoje, jak mowie, jaka ekspresje wyrazam, mam brdzo niska wartosc siebie, chociaz zdarzalo sie ze bylo z tym kiedys lepiej, mysle ze to ma podloze w dziecinstwie, moi rodzice odkad sie urodzilam nalezeli do Swiadkow Jechowy dzis niektorzy mowia ze to sekta, jako dziecko od podstawowki musialam byc inna od rowiesnikow, chodzic w spodnicach dlugich do ziemi, moje zycie bylo dom-szkola-dom, nie moglam trzymac kontaktu z rowiesnikami ze szkoly z tak zwanego "swiata" czyli nie moglam sie kolegowac ani spotykac poza szkola z innymi ktorzy nie sa w sekcie, czulam sie odizolowana od spoleczenstwa, bylam ponizana przez rowiesnikow czesto wyrzucali kosz ze smieciami mi na glowe, wyzywali, plulu na mnie, rzucali tornistrem bili, kopali, ale jak to moi rodzice mowili ze pownnam byc dumna z tego bo oni sa tymi zlymi bo nie naleza do nas do sekty i w ten sposob Bog mnie sprawdza, nie moglam oddawac im tylko cierpiec tak jak Jezus. Do tak 17lat to trwalo, mialam kontakt tylko z rowiesnikami z sekty, nie bylam ani razu na dyskotece, nie mialam chlopaka i nic z tych rzeczy, balam sie ludzi, rodzice jeszcze tak do 15lat jak mialam to ubierali mnie bo nie moglam sama wyjsc w tym co chce miaam zawsze zakladac to c oni chcieli a zazwyczaj to byly ubrania staroswieckie typu sukienka i oczywiscie mnie czesali musialam nosic kucyki, przeszlam pieklo, pozniej jak mialam 22 lata postanowilam wyjechac z granice i sie odciac od tego wszystkiego, tak tez zrobilam, zarobilam pieniadze na wyjazd. DZis jestem juz 5lat za granica, studiuje tutaj i sobie radze, rodzice nie sa w sekcie juz dawno, ale jak ich raz odwiedzilam to zauwazylam ze maja nadal cos z dawnego myslenia, chca zebym wrocila do domu ale ja nie chce. Boje sie ludzi dzisiaj, czuje e jestem gorsza, ze mnie oceniaja, ze jestem jakas psychiczna i mimo ze nikt tego nie wie nie widzi i wszyscy mysla ze jestem normalan regularna dziewczyna to jednak to dalej we mnie siedzi. Chce byc pewna siebie, nie zakompleksiona osoba, odwazna itd , nie chce isc do psychologa prosze o pomoc! Przepraszam za tak dlugi tekst.Paulina.

[Gosia85]

[helloween]

Sproboj psychologa.
Oni nie gryza tylko pomagaja.
lekow nie powinnas dostac.
moze np skierowanie na terapie grupowa gzie "przelamiesz sie" w ontaktach z innymi.
Ludzie nie gryza tylko trzeba dystansu.. do swiata..i wlasnie do ludzi