nerwica czy depresja?czy dam rade pojsc do lekarza?

[Gosia85]

Plus123
tak. może.
tylko pozostaje pytanie- czy wmawiasz sobie ciążę/ choroby i masz nerwicę. czy jednak w drugim kierunku: masz nerwicę i wmawiasz sobie ciążę/ chorobę.

to jak rozstrzyganie co było pierwsze - jajko czy kura.
faktem jest, że wmawianie sobie, tak jak nerwica, powodują silne napięcie psychiczne/ stres/ lęk.
nakręcasz się coraz bardziej. objawy się nasilają. po pewnym czasie już nie wiesz co jest prawdą a co wmawianiem sobie.
błędne koło się zamyka.
wtedy warto zasięgnąć porady psychologa i, być może, zacząć uczęszczać na terapię- krótko lub długoterminową.

u podstaw lęku/ nerwicy/ depresji przeważnie leżą traumatyczne wydarzenia. warto się do nich "dokopać", przepracować i zacząć żyć.
w przeciwnym razie może być ciężko.

[Plus123]

[Gosia85]

Plus123

[Plus123]

[Mirina89]

Ja mam napady lekowe i leczylam to juz u psychiatry...boje sie duzej ilości chłopaków...boje sie, ze ktos za mna idzie i mnie zlapie i zabije....sama boje sie chodzic...

[Gosia85]

Mirina89
nadal się leczysz?
a może warto zapisać się na kurs samoobrony, zacząć uprawiać sporty - może wtedy poczujesz się bezpiecznie. i będziesz czuła się lepiej wiedząc, że możesz sobie poradzić w chwili ataku.

[kakao1125]

czytam te wypowiedzi i coraz bardziej zaczynam się irytować. Problem nerwicy nie jest mi obcy od lat. Mam 24 lata i studiuję pielęgniarstwo. W wieku 17 lat miałam depresję, która wynikała z nerwicy. Zaczęłam leczenie tylko i wyłącznie farmakologiczne i po trudach i znojach udało mi się jakoś z tego wyjść. Pozornie. Czułam się na tyle dobrze, że postanowiłam przestać brać leki podtrzymujące. Minęło kilka miesięcy i pewnego dnia wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. W tym czasie miałam pierwsze próby samobójcze, leki które wczesniej mi pomagały nic nie dawały. Nie mogłam spać, pracować, jeść, nie mogłam zająć się nieczym konkretnym. Miałam wrażenie, żę nic absolutnie nic ani nikt nie był w stani mi pomóc. Poszłam na terapię grupową, która trwała 3 miesiące. Warunkiem uczestnictwa było maksymalne zmniejszenie dawek leków. Przyznam że początki były straszliwe, objawy nie pozwalały mi myśleć logicznie i nasilały się o dziwo wtedy gdy miałam pracować nad trudnymi wątkami z mojego życia. Wiele osób na takiej terapii buntuje się bo zamiast wsparcia i "głaskania" dowiaduje się rzeczy o sobie, które są bardzo niewygodne. Wiele osób rezygnowało.
Objawy po pewnym czasie zaczęły słabnąć. Nauczyłam się wychwytywać pewne myśli, które wpędzały mnie w dolek, nauczyłam się prosić o pomoc i czuć wdzięczność, poprawiłam relacje z rodzicami, ale te małe duże sukcesy były okupione ciężką harówką nad sobą i walką z własnymi lękami. Ukończyłam terapię i teraz uczęszczam na terapię indywidualną. Kolejny sukces osiągnę wtedy, gdy wrócę do pracy.
Więc co ja chciałam napisać??? A to, żę jeśli komuś wydaje się, że jak pójdzie do psychiatry i będzie faszerował się cudownymi specyfikami to jego problem zniknie to się grubo myli!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Podstawą jest psychoterapia a farmakologia tylko wspomaga proces terapeutyczny. Nie ja to sobie wymyśliłam. Polecam poczytać jakąkolwiek książkę do psychiatrii.