Anoreksja bulimiczna

Gosia85 · Wysłany: Pon Lis 09, 2009 8:35 pm Temat postu:

zmieniło się- pokonałaś własne lęki i niezdecydowanie. podjęłaś decyzję. to już jest zmiana.
ale za nią są kolejne- taką zmianą może być zdecydowanie się na farmakologię- lub radzenie sobie bez niej.
taką zmianą może być większa otwartość na terapii i dalsze uczęszczanie na nią.
taką zmianą może być decyzja o leczeniu szpitalnym.
zmian może być bardzo wiele. niektóre będą korzystne inne nie.
ale jedno jest najważniejsze- to Ty kierujesz tymi zmianami, odpowiadasz za nie.
nikt nie da Ci złotego środka czy czarodziejskiej różdżki. to Ty tego musisz dokonać.
bez Ciebie i Twojej chęci zmiany nic się nie zmieni.
no chyba, że doprowadzisz się do takiego stanu gdzie pozostanie tylko ubezwłasnowolnienie Cię i karmienie przez sondę... to też jest zmiana, ale czy takiej zmiany chcesz?

Malana · Wysłany: Nie Gru 06, 2009 1:20 pm Temat postu:

masz rację, wiele się zmieniło.
ja również zaczęłam być gotowa na leczenie, co nie znaczy, że chcę go w 100%, bo jednak chora część mnie nie wyobraża sobie takiego zdrowego życia. Mimo to działam resztakami silnej woli.
Problem w tym, że nie mam jak
Nigdzie nie mogę znaleźć odpowiedniej dla siebie terapii. Teraz jestem znów w procesie konsultacyjnym, ale już wiem, że ta grupa nie jest dla mnie i bynajmniej nie przez strach. Nie wiem już gdzie mam się udać. W końcu gdy krzyknęłam pomocy, zrozumiałam, że droga do jej uzyskania jest nie tyle kręta, co prawie niemożliwa!
A tu kolejne zmiany. Babcia umiera, dostaję mieszkanie, czas się usamodzielnić... Wszystko zwala się na mnie jak obuchem w głowę. I co dalej?

Gosia85 · Wysłany: Nie Gru 06, 2009 1:37 pm Temat postu:

Malana
jeśli mówią Ci, że nie podejmą się Twojej terapii zapytaj gdzie możesz znaleźć specjalistę który będzie w stanie udzielić Ci pomocy.
bardzo dobry ośrodek (sprawdzony przez kilka znajomych osób) znajduje się w Krakowie. jest to jednak leczenie kilkumiesięczne - szpitalne.

Malana · Wysłany: Pon Gru 07, 2009 8:34 pm Temat postu:

A myślisz, że nie pytałam? Po prostu nie ma refundowanych grup tego typu. Cisza, pustka. Dostałam namiary na dwa ośrodki, ale chyba nie mam już siły i będę się trzymać stałej terapeutki. A szkoda, bo z gościem który mnie konsultował naprawdę świetnie się rozawiało.

Teraz jednak najbardziej potrzebne jest mi wsparcie kogoś bliskiego, a nie psychologów. CHCĘ MÓWIĆ!!! Coś się we mnie kotłasi i chcę by w końcu ujrzało światło dzienne. Ale kto to wysłucha?