W jaki sposób pojawia się fibroza w chorobie Crohna?

Nowe badanie pokazuje, że proteina IL-13 może być kluczowym elementem w rozwoju fibrozy w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Być może uda się lepiej leczyć ludzi cierpiących na tę chorobę, dzięki temu przełomowemu odkryciu. Choroba Leśniowskiego-Crohna to przewlekła, upośledzająca dolegliwość, charakteryzująca się zapaleniem i owrzodzeniem przewodu żołądkowo-jelitowego.

Jednym z powikłań jest pojawiające się twardnienie i włóknienie, czyli fibroza, ścian jelita grubego. Z tego powodu jelito traci elastyczność i staje się tak wąskie, że pokarm oraz odchody nie są w stanie przez nie przejść.

Do fibrozy dochodzi, kiedy ma miejsce nadmierna produkcja protein normalnie związanych z procesami udrawiania tkanek, takich jak kolagen.

Zespół naukowców z School of Veterinary Sciences na University of Bristol, porównując jelita pacjentów z chorobą oraz jelita ludzi zdrowych stwierdził, iż dochodzi do nadmiernej syntezy kolagenu, a następnie braku kontroli nad jego odkładaniem w jelitach tych pierwszych.

Badacze uważają teraz, że jest to powiązane z czynnikiem rozpuszczającym, interleukiną 13, którą wcześniej zidentyfikowano jako odpowiedzialną za zwłóknienie płuc, nerek i wątroby.

Większe poziomy IL-13 odnaleziono w jelitach ludzi chorych na chorobę Crohna.

Dr Jenny Bailey mówi: zidentyfikowaliśmy nową populację komórek produkujących IL-13, które w próbkach jelit miały bardzo wysokie poziomy, w szczególności w zwłóknionym mięśniu. Uważamy, że komórki te odpowiadają za rozwój fibrozy.

Ponieważ wielu pacjentów z fibrozą wymaga operacji, wszelkie interwencje strategiczne pozwalające temu zapobiec, są od dawna wyczekiwane.

Mimo że lekarzom czasami udaje się skutecznie leczyć zapalenie w chorobie Leśniowskiego-Crohna, to nie ma na dzień dzisiejszy żadnych leków przeciwko fibrozie.

W przypadku ostrego zwłóknienia, lekarze mogą jedynie wyciąć chirurgicznie jelito, a ok. 30% chorych przechodzi taką operację przynajmniej jeden raz.

Na nieszczęście, usunięcie tkanki z fibrozą  nie zapobiega kolejnym zwłóknieniom w innej części jelita. W efekcie, w wyniku powtarzających się operacji, pacjenci mają zbyt krótkie jelita, które nie są w stanie wypełniać swoich funkcji.