W jaki sposób mózg oblicza ryzyko kolizji?

Zespół badaczy kanadyjskich i amerykańskich stwierdził, iż udało im się zrozumieć w jaki sposób nasz mózg oblicza ryzyko kolizji między danym przedmiotem albo daną powierzchnią a naszym ciałem. Takich kalkulacji dokonujemy analizując dystans, który nas oddziela, a także prędkość przedmiotów w ruchu.

Ale jak dokładnie to przeliczamy? Jak stwierdzają badacze kanadyjscy z uniwersytetu McGill, przy wsparciu amerykańskich kolegów, to właśnie niektóre neurony w naszym mózgu pomagają obliczyć ryzyko zderzenia. Te komórki nerwowe, ściśle określone, są ustytuowane w strefie MST, położone w centrum kory wzrokowej mózgu.

Neurony te są w stanie do reagowania w sposób selektywny na schematy ruchów takich jak rozszerzanie, rotacja oraz deformacja, jak wyjaśniają badacze w artykule na temat swojego badania.

Artykuł ten został opublikowany w naukowym przeglądzie amerykańskim Proceedings of the National Academy of Science of the USA (PNAS).

Schematy te pozwalają określić, czy dany przedmiot kieruje się w kierunku danej jednostki, prosto na nią, czy też może po prostu się z nią minie. Aby tego dokonać, neurony w naszym mózgu przeprowadzają obliczenia matematyczne, które do tej pory były nieznane nauce.

Chodzi tutaj o proces mnożenia informacji, które wcześniej zostały skierowane przez inne neurony na drogach optycznych, w innej strefie mózgu. Informacje dostarczane przez te neurony optyczne są następnie namnażane przez neurony znajdujące się w strefie MST mózgu. Podobny proces został już wcześniej zaobserwowany w innych regionach mózgu, a także u innych gatunków.

Badacze oceniają, że ten proces może leżeć u podłoża generalnej strategii, dzięki której mózg przetwarza informacje sensoryczne. Jednym z interesujących aspektów tego procesu obliczania jest to, iż wydaje się on mieć tę samą naturę co proces obliczania zaobserwowany już u much i u chrząszczy.

A to pozwala nam uważać, że to właśnie ewolucja rozwiązała ten problem, co najmniej kilkaset milionów lat temu, jak wyjaśnia Christopher Pack, główny autor tego badania, które zostało przywołane, poza amerykańskim PNAS, także we francuskim Science et Avenir.