Twoja skóra mówi, że jesteś “psiarzem”

Nowe badania pokazują, że dwójka obcych ludzi, którzy mają psy, ma też więcej podobnych bakterii na skórze, niż małżeństwo żyjące bez psa. Co więcej, psy mają więcej skórnych bakterii wspólnych ze swoimi właścicielami, niż z innymi psami. Badanie ukazało się w eLife.

Naukowcy postanowili przyjrzeć się skórze ludzi, którzy żyli razem: parom, parom z psami, parom z dziećmi oraz parom z psami i dziećmi.

Okazało się, że pies w domu to bezsprzecznie więcej bakterii na skórze jego właścicieli: ludzie ze zwierzęciem w domu mieli więcej wspólnych bakterii skórnych niż jakakolwiek inna grupa mieszkająca razem.

Sposób przenoszenia tych mikroorganizmów jest więcej niż oczywisty: skóra, język, łapa. Każdego, kto nie przepada za psami, może to nieco przerażać.

Kiedy twój pies liże cię na powitanie, przy okazji składa ci dar ze swoich betaproteobacteria. A kiedy psiak podaje ci łapę, dzieli się z tobą swoimi actinobacteria.

Ale pamiętajmy, że nasza skóra i bez psa jest domem dla tysięcy różnych gatunków bakterii, które pomagają nam zachować zdrowie. Liczby przedstawiają się następującą: na ciele i w jego wnętrzu mamy ok. 100 bilionów bakterii. Nasze ciało składa się z ok. 10 bilionów komórek.

Poza tym, niektóre psie bakterie nie są szkodliwe dla ludzi. Dr Rob Knight, autor badania z University of Colorado, mówi: - Większość z tych bakterii jest korzystna. Ludzie, którzy wychowują się w domu z psami, mają mniejszą skłonność do alergii i astmy. Bez większości tych bakterii mielibyśmy wielkie problemy.

Naukowcy pobrali próbki skóry, śliny i kału od 159 osób i ich psów. Następnie je przeanalizowali, aby przekonać się, jak wiele wspólnych bakterii mają psy i ich właściciele.

Na początku badacze założyli, że pary z małymi dziećmi będą miały najwięcej wspólnych bakterii (dzieci to żywe siedliska bakterii, a opiekujący się nimi rodzice są narażeni na te same mikroorganizmy).

Ale okazało się, że założenie jest błędne. To rodziny z psami miały najwięcej wspólnych bakterii. Co ciekawe, takiego zjawiska nie stwierdzono dla rodzin z kotami, być może dlatego, że koty są mniej społeczne niż psy.