Szukaj

Otyłość i terapie behawioralne: komu pomagają?

Badacze szwedzcy odkryli, że terapie behawioralne pomagają bardzo otyłym dzieciom, ale już nie ciężko otyłym nastolatkom. Prace te przeprowadziła doktor Penilla Danielsson z instytutu Karolinska Institutet w Sztokholmie. Badania zostały przedstawione na dziewiętnastym europejskim kongresie otyłości, który odbywał się w Lyon we Francji (19th European Congress on Obesity).



Szwedzcy naukowcy pracowali z grupą 643 dzieci, które zaczęły behawioralną terapię otyłości w narodowym centrum National Childhood Obesity Center w latach 1998 - 2006. 

Uczestnicy tej terapii zostali podzieleni na trzy grupy wiekowe:

od 6 do 9 lat;

od 10 do 13 lat;

od 14 do 16 lat.


A następnie na dwie grupy, w zależności od stopnia otyłości. Badacze posłużyli się skalą BMI SDS (wskaźnik masy ciała BMI, body mass index, oraz standardized age- and gender-dependent deviation score, SDS), aby porównać wagę między dziećmi w różnym wieku i różnej płci.

Umiarkowanie otyłe dzieci zostały sklasyfikowane jako BMI SDS 1.6-3.5, a ciężko otyłe dzieci jako BMI SDS ≥ 3.5.

W grupie umiarkowanie otyłych dzieci, zespół szwedzkich naukowców stwierdził, że grupa wiekowa 6 – 9 lat wykazała spadek wskaźnika BMI SDS. Nawet jeśli efekty leczenia zostały zaobserwowane w starszych grupach wiekowych z umiarkowaną otyłością, ale było to mniej wyraźne.

Badacze odkryli również, że bardzo poważnie otyłe małe dzieci lepiej odpowiadały na terapie, podczas gdy u nastolatków nie stwierdzono żadnych zmian w BMI SDS nawet po trzech latach leczenia.


Bardzo ciężko otyli chłopcy w wieku od 10 do 13 lat wykazali znacząco mniejszą redukcję wyniku BMI SDS, w porównaniu do dziewcząt.

Porównując bardzo otyłe dzieci z bardzo otyłymi matkami, a także bardzo otyłe dzieci z matkami o normalnej wadze, szwedzcy naukowcy stwierdzili, że dzieci matek o normalne wadze doświadczały większej redukcji BMI SDS. Nie stwierdzono natomiast żadnego powiązania między wagą ojców a BMI SDS u dzieci.

Doktor Penilla Danielsson stwierdza: leczenie behawioralne jest skuteczne, kiedy zostaje wdrożone wcześnie, zarówno dla ciężko, jak i dla umiarkowanie otyłych dzieci. U nastolatków z kolei z ciężką otyłością nie stwierdzono żadnego skutku terapii behawioralnej.

Natomiast, nastolatki z umiarkowaną otyłością wykazują odpowiedź, która jest o wiele mniej wyraźna niż u młodszych dzieci z umiarkowaną otyłością.

Szwedzcy naukowcy wyjaśniają jeszcze, że 92% bardzo ciężko otyłych nastolatków było otyłymi już w wieku 7 lat. Natomiast, 51% bardzo ciężko otyłych nastolatków bardzo ciężko otyłymi było już wieku 7 lat.

Doktor Penilla Danielsson wyjaśnia: oznacza to, że wcześnie wdrożone leczenie może być jedyną drogą redukcji otyłości oraz redukcji poziomu niepowodzenia terapii w wieku nastoletnim.

Dla bardzo otyłych nastolatków, pozostają jeszcze takie opcje leczenia jak założenie opaski żołądkowej albo wszczepienie bajpasów żołądkowych, ale te terapie trzeba jeszcze dopracować i przetestować pod kątem bezpieczeństwa.

Wcześniejsze badania pokazały również, że z powodu otyłości spada również szacunek do siebie i poczucie własnej wartości.

Jak uważa doktor Penilla Danielsson, terapie takie jak operacja bariatryczna u nastolatków wymagają jeszcze kolejnych badań oraz rozwoju, co pozwoli przekonać się, że są one faktycznie bezpieczne dla tak młodych ludzi.

Komentarze do: Otyłość i terapie behawioralne: komu pomagają?

Ta treść nie została jeszcze skomentowana.

Dodaj pierwszy komentarz