Nic śmiesznego: strach przed klaunami jest prawdziwym problemem

Dla tych, którzy są zarażeni tym strachem, potwory te zazwyczaj poruszają się na swoich mamucich stopach i wydają z siebie ostre, prawie radosne dźwięki, wydobywające się z ich przerażających nosów. Co jeszcze straszniejsze, kreatury te mają tendencję do poruszania się w zbitych grupach, często przybywając w ten sam sposób. Malutkim-malusieńkim samochodzikiem.

Pośród ludzi, którzy przyznają się do irracjonalnego lęku przed kobietami i mężczyznami ubranymi w krzykliwe, szerokie ubrania i gigantyczne buty, popularne są negatywne słowa takie jak: „klaun przeraża mnie jak diabli”, albo „nienawidzę klaunów, odkąd obejrzałem It (czyli film oparty na powieści Stephena Kinga), „wyglądają mi na złych”, itp., itd.

Z definicji, ten irracjonalny strach przed klaunami znany jest jako koulrofobia. Przedrostek „koulro” pochodzi ze starożytnej greki; słowo to oznaczało „ten, który chodzi na szczudłach”.

Objawy koulrofobii mogą obejmować pocenie się, mdłości, uczucie przerażenia, szybkie bicie serca, płacz, krzyki, złość na to, że się znalazło w sytuacji, gdzie jest obecny klaun.

Jak mówi Rami Nader, psycholog i dyrektor kliniki North Shore Stress and Anxiety Clinic w North Vancouver, psychologiczne korzenie tej fobii można znaleźć w fakcie, iż klauni zazwyczaj są przebrani (zazwyczaj zabawnie), a także odgrywają sztuczne emocje (nawet te głupie), co być może ukrywa ich prawdziwe uczucia.

Nie możesz powiedzieć, kim oni są tak naprawdę. Nie możesz zobaczyć ich prawdziwej twarzy. Tak naprawdę nie wiesz, co się kryje za maską, wyjaśnia doktor Rami Nader.

Doktor Rami Nader przyznaje, że naprawdę bardzo rzadko widuje ludzi z tym zaburzeniem, aczkolwiek koulrofobia była na tyle powszechna, żeby zasłużyć na co najmniej jedno badanie, przeprowadzone przez naukowców uniwersytetu University of Sheffield w Anglii, w 2008 roku.

W badaniu tym, naukowcy zapytali ponad 250 nastolatków i dzieci (w wieku od 4 lat do 16 lat), co myślą na temat idei, żeby udekorować obrazkami z klaunem oddział dziecięcy w szpitalu. Jak stwierdza doktor Penny Curtis, która pomagała przeprowadzić to badanie: zaobserwowaliśmy, że klauni byli zazwyczaj nielubiani przez dzieci. Niektóre z nich uważały je za przerażające i niemożliwe do poznania.

Jak się leczy lęk przed klaunem?

Tak samo, jak leczy się każdą inną fobię, wyjaśnia doktor Rami Nader. To, czego potrzebujemy, to stopniowe wejście w kontakt z tym, co nas przeraża.

Niezależnie od tego, czy chodzi o lęk wysokości, czy też o lęk przed pająkami. Niezależnie od tego, czego się boisz. Trzeba nauczyć się radzić sobie z lękiem, nauczyć się rozpoznawać to, co cię przeraża i nauczyć się, że nie jest to szkodliwe. Nie stracisz kontroli, nie będziesz panikować, nie będziesz się czuć zakłopotany przed ludźmi.

Judy Chessa, koordynatorka centrum Anxiety & Phobia Treatment Center w nowojorskim szpitalu New York’s White Plains Hospital, mówi: nie pamiętam, czy kiedykolwiek leczyliśmy kogoś z lękiem przed klaunami. Ale być może dlatego, że nie tyle jest to fobia, co lęk. Możesz przecież wstawić słowo fobia przed jakimkolwiek rzeczownikiem i zdefiniować to jako fobię.

Fobia przed kredkami. Fobia przed stołami. Fobia przed butami.

Bardzo prawdopodobne jest to, że ludzie z tym rodzajem lęku po prostu unikają sytuacji, w których mogą spotkać klauna. A nie jest to aż tak trudne. O wiele łatwiejsze niż w przypadku pająków. Kiedy ostatni raz widziałeś pająka? A klauna? No właśnie. Dlatego też, koulrofobia nie jest tak naprawdę dla nich problemem. Nie widzą klaunów w pracy albo po prostu na ulicy. Z wyjątkiem tych biedaków, być może, którzy pracują w cyrku.