Łańcuch DNA może pomóc leczyć artretyzm

Jak wykazali naukowcy, łańcuch DNA który dostarcza geny bądź leki bezpośrednio do komórki celem leczenia danej choroby, ma właściwości terapeutyczne ujawniające się przez samo pokazanie się. W ciągu kilku godzin po wszczepieniu pustych nanocząstek DNA, naukowcy z Uniwersytetu Zdrowotnego w Georgii zauważyli znaczny wzrost enzymu uspokajającego system immunologiczny.

W przypadku zwierzęcego reumatoidalnego zapalenia stawów, występuje zwiększona ilość indoleominu 2,3 dioksygenazy bądź IDO, które znacznie zmniejszają obrzęk kolan oraz stan zapalny tej wyniszczającej system autoimmunologiczny choroby.

"To trochę jak polewanie wodą płonącego domu, tyle, że w tym przypadku tym domem jest tkanka, która jest niezbędna do pracy układu stawów. Zaś kiedy występuje nadmiar IDO, jest wówczas za dużo wody" mówi dr Andrew L. Mellor, autor tyh badań.

W terapii genowej jest używane kilka rodzajów systemów dostawczych, które mają na celu leczyć takie choroby jak rak, HIV, czy Parkinson. To odkrycie zaś sugeruje, że technika nanocząsteczek DNA potrafi leczyć takie choroby jak artetyzm, diabetyzm
typu 1 i toczeń.

Naukowcy badali potencjał leczenia autoimmunologicznego IDO poprzez włożenie go w nanocząsteczkę DNA. Mieli nadzieję też, że poprzez to wzmocnią siłę IDO w przypadku leczenia artetyzmu, jednak dr Lei Huang przypadkowo odkrył, że nanocząsteczki DNA same w sobie wyprodukowały pożądany wynik.

Nie wiadomo ciągle jak i czemu to zrobiły. Wczesne dowody sugerują, że komórki odpornościowe znane jako fagocyty zaczęły tworzyć IDO w odpowiedzi na "najazd" nanocząsteczek DNA. Zdaniem Mellora, "fagocyty jedzą to i szybko odpowiadają, w efekcie czego mamy wzrost poziomu IDO".

Doktor Tracy McGaha, immunolog i współautorka tych badań, sama ostatnio odkryła, że podobne komórki występują w układzie
odpornościowym myszy.

Dalsze badania obejmują dokumentowanie wszystkich komórek, które odpowiadają poprzez produkcję większej ilości IDO. Naukowcy z GHSU rozpoczęli współpracę z ekspertami biopolimetrii z Instytutu Technologicznego w Massechusetts, Uniwersytetu w Kalifornii, Berkeley i Georgii.

Polimer użyty w tych badaniach nie był biodegradowalny, więc naukowcy potrzebowali takiego, który w razie potrzeby bezpiecznie i szybko rozłożyłby się w organizmie.

"(Ten polimer) jest trochę jak koralik, wokół którego owijasz DNA" dodaje Mellor. Podcza gdy DNA nie ma nic do przeniesienia, by uzyskać pożądaną odpowiedź, samo w sobie jest esensją do tworzenia przez komórki IDO. By zagwarantować, że IDO jest odpowiedzielne za poprawę, naukowcy wykonali eksperyment. Polegał on na dodaniu myszy inhibitora IDO do napoju, przez co genetycznie przestawała je wytwarzać. "Bez dostępu do ścieżki IDO, ta terapia nie działa" dodaje Mellor.