Jedzenie dla przyjemności prowadzi do łatwego przejadania się

Gdy jemy dla przyjemności a nie z głodu, włączają się endogeniczne sygnały w organizmie, co może może prowadzić do przejedzenia - tak można przeczytać w najnowszych badaniach opublikowanych w Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism, publikowanym przez Towarzystwo Endokrynologiczne. To odkrycie ma wpływ na wagę ciała i może być głównym czynnikiem nadwagi.

"Tzw. "hedoniczny głód" to określenie na jedzenie pożywienia bardziej dla przyjemności smakowych niż dla przywrócenia energii" - twierdzi Palmiero Monteleone z Uniwersytetu w Neapolu, prowadzący te badania.

"Dla przykładu, gdy zjemy ciastko po sycącym posiłku, to ten posiłek jest jedzony w celu zaspokojenia przyjemności, a nie przywrócenia energii. Psychologiczne procesy powiązane z jedzeniem dla smaku nie są jeszcze w pełni znane, jednak wydaje mi się, że są za to odpowiedzialne endogenne substacje, regulujące system nagród w organizmie takie jak hormon grelina czy 2-arachidonoylglycerol (2-AG)."

W celu badań, naukowcy przebadali ośmiu w pełni zdrowych i najedzony dorosłych w wieku 21 lat, na początku dając każdemu z nich ich ulubiony posiłek, zaś później inny: już nie tak smaczny, ale bardziej pożywny.

Podczas konsumowania każdego z tych posiłków, naukowcy badali ilość 2-AG i hormonu greliny, która znacznie wzrosła podczas
konsumowania ulubionego posiłku, ale w zamian za to zmalała podczas jedzenia pożywnego posiłku. Wzrost sugeruje aktywacje wewnętrznego systemu nagradzania, który dla mózgu jest ważniejszy niż sygnał informujący o tym, że wystarczająca ilość
jedzenia została skonsumowana.

"Hedoniczny głód może powodować przejedanie się, zwłaszcza w otoczeniu pełnym dobrego jedzenia, co może powodować nadwagę. Zrozumienie psychologicznych mechanizmów, od których zależne jest hedoniczne jedzenie, może trochę pomóc w leczeniu nadwagi. Dalsze badania, m.in na pacjentach z otyłością i innymi zaburzeniami odżywiania, pomogą nam w lepszym zrozumieniu fenomenu hedonicznego jedzenia", dodaje dr Monteleone.

Inni naukowcy biorący udział w badaniach: Benedetta Canastrelli, Mario Maj (Uniwersytet w Neapolu), Pasquale Scognamiglio, Fabia Piscitelli i Vincenzo di Marzo (Instytut Biomolekularnej Chemii w Pozzuli).