Ciemniejsza skóra nie oznacza odporności na czerniaka złośliwego

Nowotwory skóry są częściej diagnozowane w późniejszym stadium, a także w bardziej niebezpiecznym – pośród pacjentów z grup mniejszościowych, jak ostrzega nowe badanie. Autorzy tego projektu nawołują więc do lekarzy, aby zachęcali ludzi o ciemnej i ciemniejszej skórze, aby chronili się przed słońcem, a także, aby przeprowadzali kontrolę skóry u wszystkich pacjentów.

Mimo że ludzie pochodzenia hiszpańskiego oraz osoby rasy czarnej rzadziej niż biali są diagnozowani z czerniakiem złośliwym, to jednakże nie jest to aż tak rzadka sprawa, stwierdzało już wcześniej inne badanie, które zostało opublikowane w przeglądzie naukowym Archives of Dermatology, w 2009 roku.

A diagnoza zazwyczaj jest stawiana w momencie, kiedy rak jest już w stadium zaawansowanym i ciężkim do wyleczenia, stwierdzał wtedy główny autor tego badania, Robert Kirsener, profesor dermatologii i wiceprzewodniczący jednostki dermatologii na uniwersytecie University of Miami Miller School of Medicine, w Stanach Zjednoczonych.

Przyjrzeliśmy się trzem różnym pięcioletnim okresom i stwierdziliśmy, że nawet jeśli poziom diagnozy dla ludzi rasy białej znacznie się poprawił, to dla ludności pochodzenia hiszpańskiego i afrykańskiego niekoniecznie, mówi amerykański specjalista.

Czerniak złośliwy jest pośród 10 najczęściej diagnozowanych nowotworów, zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn, w skali całego narodu, stwierdza dziś profesor Robert Kirsener. W ostatniej dekadzie, zachorowalność na czerniaka złośliwego wzrosła o 2,4% rocznie.

Do swojego badania, profesor Robert Kirsener pobrał informacje z bazy danych Florida Cancer Data System, która rejestruje informacje na temat nowotworów w skali całego stanu.

Naukowcy przyjrzeli się rejestrom z następujących pięcioletnich okresów: 1990 do 1994, 1995 do 1999, i 2000 do 2004. Z 41 072 przypadków czerniaka złośliwego, zdiagnozowanych od 1990 roku do 2004 roku, 39 670 dotyczyło białych, 1 148 osób pochodzenia hiszpańskiego, a 253 czarnych.

W tym okresie, 18% osób pochodzenia hiszpańskiego oraz 26% czarnych miało nowotwór, który rozprzestrzenił się na inne części ciała, w porównaniu do 12% białych pacjentów.

Badania oraz generalnie publiczna edukacja w Stanach Zjednoczonych skupiły się przede wszystkim na osobach rasy białej, jeżeli chodzi o prewencję czerniaka złośliwego, ponieważ są one naprawdę poważnie zagrożone rozwojem tego niebezpiecznego raka skóry. A te wysiłki zdają się przynosić owoce, mówi profesor Robert Kirsener.

Poziom przeżycia pośród białych wzrósł z 68% we wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku do 92% w ostatnich latach. Ale takiej poprawy nie stwierdzono u dwóch pozostałych, objętych tym badaniem, grup etnicznych.

Mimo że nowotwory mogą różnić się biologicznie na łonie populacji mniejszościowych, a także mogą być bardziej agresywne, co właściwie teraz badają naukowcy, to jednakże naukowcy wierzą, że różnice w poziomach przeżycia są raczej bardziej problemem zdrowia publicznego.

Nie mamy wystarczającej wiedzy na temat zagrożeń dotyczących osób czarnych oraz ludności pochodzenia hiszpańskiego, a więc te populacje nie korzystają z podstawowej prewencji, takiej jak rozsądne korzystanie ze słońca, mówi profesor Robert Kirsener.

Dodatkowo, podejrzane uszkodzenia również mogą być ignorowane przez samych pacjentów i lekarzy, ponieważ lekarze mogą myśleć, że prawdopodobieństwo zachorowania na czerniaka złośliwego u tych osób jest nikłe.

Z tego względu, profesor Robert Kirsener nawołuje lekarzy, aby byli świadomi, iż czerniak złośliwy może występować w niezwyklych miejscach, takich jak spód stopy albo poduszka dłoni u pacjentów z grup mniejszościowych.

Rezultaty naszego badania powinny skutkować coraz większą świadomością czerniaka złośliwego; a także powinniśmy przeprowadzić kampanie uwrażliwiające, tym razem skierowane ku społecznościom mniejszościowym, co w ostatecznym rozrachunku powinno się skończyć całkowitym wyeliminowaniem tej choroby pośród tych populacji, mówi profesor Robert Kirsener.

Naukowiec jeszcze podsumowuje: ważne jest, żeby lekarze, badacze, a także opinia publiczna zdawali sobie sprawę, że takie różnice nie są sprawą nie do uniknienia. Wszystkie populacje zasługują na taki sam dostęp do leczenia i na równe szanse na cieszenie się dobrym zdrowiem.